Topos X: Works For Strings – Thomas Sliomis

Facebook Twitter Instagram YouTube

H Subways Music παρουσιάζει το νέο άλμπουμ του συνθέτη, πιανίστα και συγγραφέα, Θωμά Σλιώμη, υπό τον τίτλο “ΤΟΠΟΣ Χ” (TOPOS X). Ο δε υπότιτλός του “Έργα για έγχορδα” (Works for strings) προσδιορίζει τα περιεχόμενα του, τα οποία απαρτίζονται από δύο έργα για κουαρτέτο εγχόρδων (“Αόρατο τοπίο” και “Άρια”), τη σύνθεση “Τόπος Χ – οδοιπόροι…” για βιολί και πιάνο και το έργο “Μικρός Επιτάφιος” για βιολί και δύο βιολοντσέλλα.

Το άλμπουμ είναι διαθέσιμο διεθνώς σε όλες τις δημοφιλείς μουσικές πλατφόρμες.

Περιεχόμενα:
1.Άρια I
2.Άρια II
3.Άρια III
L’ Anima String Quartet: Στέλλα Τσάνη (βιολί), Μπρουνίλντα – Ευγενία Μάλο (βιολί),
Ηλίας Σδούκος (βιόλα), Λευκή Κολοβού (βιολοντσέλλο).
Βαγγέλης Σαπουνάς / Στούντιο Subway: ηχογράφηση -μείξη-μάστερινγκ

4. Τόπος X – οδοιπόροι…
Στέλλα Τσάνη (βιολί), Θωμάς Σλιώμης (πιάνο)
Βαγγέλης Σαπουνάς / Στούντιο Subway: ηχογράφηση -μείξη-μάστερινγκ

5. Αόρατο Τοπίο I. Τα τείχη – το ταξίδι – οι πύλες
6. Αόρατο Τοπίο II. Κάτω από το σύννεφο
7. Αόρατο Τοπίο III. Θρήνος – Οι ροές της μνήμης
L’ Anima String Quartet: Στέλλα Τσάνη (βιολί), Μπρουνίλντα – Ευγενία Μάλο
(βιολί), Ηλίας Σδούκος (βιόλα), Λευκή Κολοβού (βιολοντσέλλο).
Ηχογράφηση από τη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας στις 29/11/17

8. Μικρός Επιτάφιος – για τα χαμένα παιδιά στη Μεσόγειο
Στέλλα Τσάνη (βιολί), Λευκή Κολοβού (βιολοντσέλλο), Γεωργία Κύπρου (βιολοντσέλλο)
Βαγγέλης Σαπουνάς / Στούντιο Subway: ηχογράφηση -μείξη-μάστερινγκ

ΑΟΡΑΤΟ ΤΟΠΙΟ (1990-91)
Η σύνθεση του Αόρατου Τοπίου άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου, αφού είδα και
ξαναείδα τα πλάνα των επιζώντων του Ολοκαυτώματος στο ντοκιμαντέρ Shoah του Κλοντ
Λανζμάν – κυρίως τα βλέμματα τους απέναντι στο τοπίο, αυτό το παγερό απόκοσμο τοπίο
γύρω και μέσα στο σύμπλεγμα του Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Άρχισε να μορφοποιείται αφού
άκουσα τις αφηγήσεις τους, τις μισοσβησμένες φωνές τους – ο ήχος τους συνόδευε τα
πλάνα. Τις σιωπές ανάμεσα στις φράσεις που προσπαθούσαν να περιγράψουν το
ανείπωτο, να μεταδώσουν το αδιανόητο. Τις ανάσες που βάραιναν, τα βλέμματα που
πάγωναν, τις λέξεις που κοβόταν από την βασανιστική μνήμη και το αόρατο τοπίο της. Η
μνήμη, τα πρόσωπα, τα βλέμματα – όλα αυτά αποτέλεσαν τη πρώτη και βασική στοιβάδα
για τη δημιουργία αυτού του κουαρτέτου.

Εκείνη την εποχή είχα κάνει ήδη τα πρώτα μου βήματα για την ανάπτυξη μιας τεχνικής
στη σύνθεση που ακόμη δεν είχε φτάσει να γίνει μέθοδος, αλλά αποτελούσε μια βάση,
έστω ανολοκλήρωτη. Με κίνητρο λοιπόν αυτό το έργο εργάστηκα για μήνες,
πειραματιζόμενος πάνω στην σύνθεση μέσω της μουσικής των μοντέλων –αυτή ήταν η
δεύτερη στοιβάδα, η πιο καθοριστική για τη δημιουργία ενός δικού μου μουσικού έργου
για αυτό το αόρατο τοπίο.

Με το μοίρασμα των φωνών και των μοντέλων στα τέσσερα όργανα, μέσα από το
εγχείρημα δηλαδή της δημιουργίας δύο, τριών ή τεσσάρων τόπων παράλληλης ακρόασης,
προσπάθησα να διευρύνω την ακουστική εμπειρία, την ηχητική δυνατότητα μιας άλλης
αντίληψης για την σύγχρονη μουσική. Αυτή ήταν η τρίτη στοιβάδα που περικλείει το έργο.
Η τέταρτη είναι οι ερμηνευτές. Είναι οι μουσικοί και η ερμηνεία που γίνεται ένα όλον με
το έργο – γίνεται το έργο στον παρόντα χρόνο.

ΤΟΠΟΣ Χ (2023)
Είναι ένα έργο των 7 κύκλων, ή των 7 γύρων, που σημαδεύουν την πορεία της ζωής. Η
έναρξη του κάθε κύκλου δίνεται από τις νότες του πιάνου σε οκτάβα, ξεκινώντας από το
σι και κατεβαίνοντας, κατά ημιτόνιο κάθε φορά, μέχρι το φα, ενώ το βιολί σχηματίζει,
μέσα από πολυάριθμα ζιγκ-ζαγκ και μοντέλα, ένα ημικύκλιο για να πλησιάσει, κλείνοντας
κάθε γύρο, στη περιοχή του αρχικού τόνου.

Είναι ένα έργο για τους οδοιπόρους, αυτούς που δίνουν μορφή στη ζωή αναζητώντας το
σημείο Χ, το άγνωστο, το μη ορατό, το πέραν του τείχους, τον τόπο των ιδανικών μιας
άλλης ζωής και μιας άλλης ύπαρξης.

Είναι, τέλος, ένα έργο που η σημασία του συναντάει το τρίπτυχο των έργων Caminantes…
Ayacucho – No hay caminos – Hay que caminar (1987-89) του μεγάλου συνθέτη της
νεότερης ιταλικής μουσικής Luigi Nono (1924-1990). Άλλωστε, το νήμα που συνδέει τους
οδοιπόρους-caminantes σε οποιοδήποτε σημείο της γης δεν κόβεται ποτέ∙ όπως δεν
καταπνίγεται ποτέ η έγερση του φαντασιακού και η ανάγκη της δημιουργίας.


There is no ads to display, Please add some